Pierwsza wizyta terapeutyczna przyniosła za sobą miłe wrażenia. Psycholoszka nie wywierała na mnie większego niepokoju. Co prawda pozytywnych emocji też nie wywarło na mnie jej podejście, że będę do niej przychodzić przez resztę swojego życia. Prawda prawdą, iż z 9 miesięcy będę musiała do niej chodzić. Pozostaje jeszcze kwestia Oddziału Dziennego, ale w DSK (Dziecięcy Szpital Kliniczny) ciągną się w nieskończoność, tak samo jak w Eurece (centrum pomocy psychiatrycznej i psychologicznej). Także minimalnie do marca będziem musieli płacić 100 zł tygodniowo.
Z tej uwagi dobrowolnie zrezygnowałam z swoich zajęć dodatkowych, a mianowicie z jeździectwa i
skrzypiec. Co prawda to prawda, też razem kosztowały te przeklęte 100 zł, jednak również miały na mnie zbawienny wpływ.
Mam nadzieje, że kiedyś wrócę do swoich pasji. Pozostaje mi jeszcze siłownia, którą z uwagi na moje ataki paniki odwiedzę dopiero w lutym. Będę oczywiście chodzić 5 razy w tygodniu w godzinach porannych albo bardzo późnymi wieczorami. Wtedy jest najmniej ludzi. Ludziów hehehe.
Także ten tego... koniec posta ;)
PONIACZYK
